We moesten wachten tot de wind mindert, dus we huurden een auto voor één dag en deden een lange rondrit van 160km.
Van Funchal reden we langs de kustroute naar het meest Noordwestelijk punt: Porto Pargo. Er zijn veel tunnels, wat de tocht vrij snel maakt. In een stadje bekeken we een ankerplaatsje en een zandstrand. Plots hoorden we ‘Bang’. Gitane’s yogabarbie was ruim 5m naar beneden geduikeld. Yogabarbie hield er een los handje en schaafwonde op haar been aan over.
We vervolgden onze route naar het meest Noordoostelijk punt van Madeira: Porto Moniz. We reden door een bergachtig landschap, af en toe zaten we zo hoog dat we door de wolken niet meer naar beneden konden kijken. Op andere punten was het uitzicht adembenemend: een prachtig panoramisch zicht van groene bergen die in de blauwe zee duiken. Madeira is heel groen, met veel terrasbouw. Je ziet er bananenplanten, papajabomen, passievruchten, rietsuiker, overheerlijke zoete druiven, en allerhande vreemde vruchten zoals ananasbanaan, banaanmaracuja, limoenmaracuja. Ons allemaal onbekend tot dat moment.
In Porto Moniz gingen we de benen strekken en lunchen. Er was een oude burcht en een helipad. We picknickten aan de natural pools. Een soort zwembad gevuld met zeewater, beschermd door rotsen maar met uitzicht en invloei van de zeegolven. Het was tof om in het water te springen, naar de verschillende poeltjes van verschillende dieptes te gaan, om de visjes te bewonderen, en door de overwaaiende golven meegedeind te worden.
In de namiddag reden we over een hoop indrukwekkende bergpassen op weg naar Sao Vicente, Faial, en door het binnenland dwars door het natuurreservaat van Ribeiro Frio terug naar Funchal. Veel bloemen, mooie uitzichten, nauwe kronkelwegeltjes die zich door de bergen slingeren, en een hoop oude tunnels.
Het allerlaatste stuk was een beetje triestig want dat natuurreservaat was een paar jaar ervoor afgebrand. Dat gaf een schraal uitzicht. Voldaan brachten we de auto terug.