We gingen ook op uitstap naar een andere baai op Isla Colon, vlakbij de airstrip en waar het eiland op zijn smalst is. Die noemt Saigon Bay.
Het is er vrij rustig. Er lagen een paar andere boten op anker, die er waarschijnlijk de hele tijd liggen. Het is ook vreemd dat je eigenlijk gewoon maar om de hoek zit van Bocas marina enzo maar je al helemaal het gevoel krijgt ver verwijderd te zijn van alles.
De volgende ochtend ontdekten we mooie ondiepe koraal rond de kleine eilandjes in de baai. Het was een hele expeditie met 3 personen op de kayak: Yoren en Arno roeiden meme naar de plek. Mama en Gitane zwommen.
Halverwege wou Gitane natuurlijk getrokken worden. Er waren veelkleurige koralen en vissen te zien. Meme was al veel meer op haar gemak om rond te zwemmen. Ze vond het wel niet gemakkelijk om ervoor te zorgen dat ze tijdens een pauze haar voeten niet per ongeluk even op de mooie breekbare koraal zette.
Gelukkig kwam Arthur ons ophalen halverwege in t terugkeren, dat maakte het heel wat makkelijker.
In Saigon Bay wonen ook een familie Duitse digital nomads met een jongentje van 5jaar oud waarmee Gitane voordien al speelde. Ze waren nog ooit op een zeilboot en gingen een dagje zeilen en snorkelen met ons.
De volgende ochtend na onze snorkeltocht ontdekten we een keigrote barracuda onder Exodus. We hebben enkel fotos van ver. Maar om je een idee te geven, de barracuda was zeker 1.5m lang en had al een lekker dik lijf!
Arno wou proberen hem te vangen met de vislijn, maar dat konden we hem gelukkig uit het hoofd praten. Een kwade vis met scherpe tandjes die misschien wel even groot als hem was aan boord trekken leek niet zo’n goed idee!
Na 2 nachten in Saigon Bay keerden we terug naar ons normale ankerplek tussen Isla Colon en Carenero. Deze keer hadden we meme de fotograaf aan boord om het ankerproces in beeld te brengen. Arno en mama vooraan als spotters en om de ankerwinch te bedienen. Yoren achteraan om ervoor te zorgen dat de duikboot niet tegen Exodus botst bij het achteruit varen…
