Het slechte nieuws
Dinsdag kregen we via meme bericht dat Arno niet enkel frans en lezen moet doen maar ook wiskunde. Er staat een wiskunde oefenbundel klaar voor hem op smartschool. Beuheuheu dus daar is Yoren heel blij mee. Hij hoeft nu niet meer als enige vroeg op te staan om zijn vakantiewerk te maken vooraleer het programma van die dag start. Nu heeft hij 2 dagen in de week gezelschap van Arno.
Het bliksemend weer
Zelfs in Colombia is het regenseizoen. Niet dat we daar al veel van gemerkt hebben want de meeste dagen is het keiwarm, zo rond de 35 graden, met watertemperatuur van 32 graden. Elke avond krijgen we wel een mooie lichtshow van onweer over het vasteland. Dikke, grote onweerswolken die om beurten oplichten, Thor die bliksemschichten naar beneden keilt. Aangezien wij daar een eind van zitten kunnen we vooral van het schouwspel genieten. Behalve als het onweer te dicht komt! Dat was dinsdagavond het geval. Met een paar superluide knallen en bliksems vlakbij Isla Grande en onze boot! En Arno vreesde voor zijn leven. Toen gingen we gaan slapen en de volgende ochtend was alles oke. Niemand werd geraakt door een bliksemschicht.
Mooi stadje
Woensdag zeilden we naar Rincon del Mar, een klein dorpje gelegen op het vasteland vlakbij de San Bernardo eilanden. Omdat we er ‘s avonds laat (6u 30), rond zonsondergang, aankwamen was het moeilijk om een ankerplaats te vinden tegen het zakkende zonlicht in. Uiteindelijk vonden we een plekje waar het veilig was om te ankeren, nu nog iets eten. De volgende ochtend gingen we naar land en werden we aangenaam verrast, het was er zo net. Er waren ook veel kleine gezellige hostels, kleine huisjes en winkeltjes, wat bijdroeg aan de sfeer.
Toen we terugputterden naar de boot zag Gitane dat er een scheur was in de transom (achterste plank in de dinghy). Het extra gewicht op de dinghy en de heel onstuimige zee zorgden ervoor dat het achterstebord waar de motor op gemonteerd zat en al een tijdje stiekem zat te rotten onder zijn dikke verflaag, opeens de geest gaf. De onstuimigheid zette zich verder gedurende de nacht. Toen de film afgelopen was hadden we moeite om in slaap te vallen want Exodus sprong rond zoals een hobbelpaard op de woeste golven.
Veel te gevaarlijk koraal
Na 2 nachtjes Rincon verschoven we naar Isla Palma of lokaal gekend als Isla Salamanquilla.
En het eiland heeft nog meer namen, spook en piraten eiland. Volgens de legende spookt het op het eiland. ‘s Nachts hoor je er namelijk kettingen rammelen, mensen schreeuwen en andere dingen. Dat zouden de geesten van de piraten zijn of van de slachtoffers…
Omdat het de eerste keer is dat we naar daar gingen, en er heel veel ondiepe plekken aangeduid staan op de kaart, moesten we heel voorzichtig zijn. We zochten goede ankerplekken (een grote plek zand). Tevergeefs. Overal was koraal! We stonden de hele tijd samen met mama en Pepijn op uitkijk aan de boeg. Diep diep, bottom, shallow, shallow! In een kwestie van seconden ging het van diep naar erg ondiep. Opeens zag Arno een gigantisch stuk koraal recht voor ons. Maar het was al te laat dus Arno dacht ‘ik ben er aan’. Maar het was geen drama. Het water was heel helder daardoor leek het nog ondieper. We hadden niks geraakt. Dit gebeurde meermaals. We zigzagden door het koraal tot we uiteindelijk een kleine plek vonden waar enkel zand en zeegras was. We ankerden en gingen snorkelen.
De krab
We zwommen bij het spookeiland en Anne en Pepijn gingen met de kayak wat verder snorkelen. Anne kwam wat vroeger terug en vertelde dat ze een grote krab hadden gezien. Dus wou Arno hem vangen. Maar natuurlijk wilde hij niet zonder Pepijn. Dus gingen ze op pad. We probeerden (of Pepijn probeerde) maar het lukte niet om de krab uit haar holletje te lokken. Arno haalde een stok van de boot. En ja, het lukte! De krab was gevangen maar hij was te klein en dus gooiden we hem terug.
De veel te grote golven en de verlegging
Toen de nacht viel werden de golven almaar groter. De wind stak fel op, en er stond een sterke stroming van de tegengestelde kant. De golven beukten in op Exodus. Ze hobbelde niet meer zoals een hobbelpaard, maar sprong rond alsof ze aan een hindernissenparcours bezig was. Wij zaten op ons gemak film te kijken toen er opeens een luide knal klonk. Dan toch piratespoken? Even later, opnieuw. Bam! Bam! We spurtten allemaal naar buiten. Iedere keer dat Exodus haar achterwerk uit het water lichtte, smakte de kapotte dinghy ertegen aan. Maar dat was niet alles. Onze gasfles was door al dat geweld van haar platform gegooid en ging naast de boot te bungelen en in het water te drijven om dan met een knal tegen Exodus’s achterste terecht te komen. We deden het nodige en probeerden verder een rustige avond te hebben. Maar het plaatselijke weer dacht daar anders over. De volwassenen hielden het om 23u voor bekeken en lichtten anker.
We vertrokken in het donker door het koraal naar een plek zonder gigantische golven, weg van het spookeiland op naar Isla San Bernardo. De dinghy had intussen door al dat gehots en gebots al een bodem water die moest meegesleept worden over de klotsende golven. De piratengeesten hadden besloten ons niet zomaar te laten gaan. We moesten losgeld betalen. Okee dan, hier neem onze dinghy… de dinghy rukte zich los van haar touwen en offerde zich op. Bye bye dinghy … het enigste wat ons rest is haar kapot touw en een stuk plank, en veel herinneringen…
Punta San Bernardo
We ankerden vlakbij Isla San Bernardo en sliepen rustig verder. S’ochtends vaarden we een stukje verder naar Punta San Bernardo, een uitstulpsel van het vasteland, aan de achterkant van het eiland. Aangezien het strand er mooi uit zag besloten we om er naar toe te zwemmen terwijl Anne en Pepijn met de kayak achter ons aan kwamen.
Arthur betrouwde het anker nog niet helemaal en bleef op de boot. Eenmaal aangekomen op het strand wouden we een wandelingetje maken in de Reserva de Floresta. We passeerden langs een leuke boomhut die we vanzelfsprekend beklommen.
Na 10 meter kwamen we voor een blokkade te staan dus zat er maar een ding op. We moesten terug maar aan de andere kant was er ook een blokkade. Avontuurlijk als we zijn besloten we door het water te gaan wat geen moeilijkheden veroorzaakte, nu nog naar een plekje zoeken om in het oerwoud te gaan. We zagen mooie vlinders en rare prikbomen (ze stonden vol grote stekkers van minstens 3cm lang) verder waren er ook een paar spinnen en prikkende beestjes. Yoren vond dat helemaal niet leuk dus stapte hij extra snel terug naar de Floresta ecohotels het strand om af te koelen in de zee en een beetje te schommelen.
Later die dag zeilden we nog terug naar Rincon del Mar. Het was een mooie zeiltocht.
Douche bij bliksem
Zondag was het zover. Het was wasavond. Het moment waar we allemaal naar uitkeken. Na het heerlijke avondmaal maakte iedereen zich klaar om te douchen. Maar raad eens wat er gebeurde. De vrouwen zaten nog maar net in het water en wie kwam er langs? Onze goede vriend de bliksem was op komst. Hij leek nog ver weg maar als je op zee zit is bliksem super gevaarlijk. Je weet niet wanneer hij inslaat en als je in t water zit ben je geroosterd. Toen de bliksem er was moesten we ons dus allemaal in record tempo wassen om aan het eeuwige slaap verwekkende snokje te ontsnappen! En zo zat onze tweede week er op!