Ik ga op reis en ik neem mee…
‘Yoren, Arno, wakker worden’, klinkt de stem van meme. Het is 5u s’ochtends op paaszondag en tijd om te vertrekken naar Zaventem luchthaven… Voor ons geen paaseitjes rapen dit jaar, maar wel vliegen van Brussel naar Santo Domingo. Dit is de hoofdstad van de Dominikaanse Republiek, waar Exodus op ons ligt te wachten. Het is ook de oudste koloniale stad in de Caraiben.
We reizen zonder bagage om in te wegen, enkel met een kleine rugzak met daarin onze rapporten, 3 zakken paaseieren, onze tandenborstel, een leesboek en een verse onderbroek… ‘Travelling light’ is de kunst!
UM
Het is de eerste keer dat we helemaal alleen vliegen. De langere afstand (8u vliegen) en de dure tickets tijdens schoolvakanties maken het moeilijk om vrienden of familie te vinden die kunnen meevliegen. Voor Arno werd UM service geboekt. Dat staat voor Unaccompanied Minor, en betekent dat je verplicht begeleid wordt door het grondpersoneel vanaf de check-in balie tot aan de vliegtuigdeur.
Arno was een beetje nerveus, omdat er geen gekende volwassene zou bij zijn, en stel dat er iets mis gaat. Bijvoorbeeld dat niemand zou staan wachten aan de andere kant, of dat we naar de verkeerde vlieger zouden gaan. Maar het ging wel. Meme moest papieren invullen en alle reisdocumenten werden in een fel blauw mapje gestoken die hij rond zijn hals moest hangen. Meme kreeg trouwens een deurpas waardoor ze meemocht tot aan de gate, dus de spanning was meteen weg. Het was wel heel lang wachten vooraleer we door alle deuren gingen. Fijn was dat we nergens moesten aanschuiven.
Op de vlieger was het tof dat er tv’tjes waren, met veel leuke films op. Dan konden we relaxen. Want ook al hebben we al vaak gevlogen, het blijft toch altijd een beetje spannend. Arno vindt de kriebels in zijn buik van de turbulentie niet zo fijn. Hij denkt altijd dat er iets mis is met de motor en we gaan neerstorten. Bij het landen denkt hij vaak dat de banden niet op tijd gaan uitklappen of verkeerd gaan staan. Maar uiteindelijk viel het allemaal wel mee. Onder de 12j zijn is wel een voordeel: je wordt steeds als eerste bediend!
De aankomst was wel even verwarrend omdat TUIfly gezegd had dat we de toeristenkaart bij aankomst zouden krijgen, en dit inbegrepen was in de prijs van het ticket. Maar uiteindelijk moesten we toch zelf 20 Euro betalen. De begeleiding in Dominicaanse Republiek sprak bijna geen Engels, enkel Spaans, dus die hielpen niet veel.
Eens door alle deuren, waren we heel blij om iedereen terug te zien. Het was het lekker warm en we voelden ons opgelucht. En we hadden zin om onmiddellijk in het water te springen!!!
Santo Domingo
Van zodra we uit de luchthaven stapten viel op dat het hier mega warm is. Het is hier meestal rond de 30 graden. Gitane plakte van het zweet. Dat was wel snel beter eens we in de taxi met aircon zaten. Onze chauffeur had zwarte stippen op zijn gezicht. Iedereen rijdt hier kriskras rond op brommers of motos, volgens mama lijkt dat op Mozambique, waar we woonden toen we klein waren. Op paaszondag waren er weinig auto’s te bespeuren, enkel veel taxi’s. Mama vertelde dat er naast gewone taxi’s ook moto taxi’s zijn.
Exodus lag in Marina Zar-Par te wachten op ons. Dit is maar een kleine marina, met kleine aanmeerplekken, vooral voorzien op plezierboten en niet zozeer op zeilyachts. De steigers zijn gemaakt uit hout, maar veel van dat hout is verweerd en versplinterd met vijzen die uitsteken. Dus zeker geen plaats om op blote voeten rond te lopen. In de marina waren wel leuke overdekte terrassen waar je kan samenzitten met de buren. Er is ook een café/ restaurant-achtig hutje.
Minder leuk waren de koude douches. Er is maar één douche aan de mannen kant en die heeft glazen deuren.
Terug aan boord van Exodus zijn was even wennen voor Yoren. Hij wist niet meer waar alles zat. Arno heeft alles onthouden, wist alles nog en dat maakte hem blij!
We leegden onze rugzakken uit, sprongen in een short en verse T-shirt, en gingen wandelen langs het strand. De marina ligt vlak naast het publiek strand. De heilige paasweek trekt heel veel volk naar het strand. Wij zagen enkel het laatste stukje ervan. Bijna alle mensen rond ons waren zwart. Het zag er dus letterlijk en figuurlijk zwart van het volk. Deze keer was het niet Arno die nagestaard werd, maar wel Yoren en Gitane! Veel van de mensen hadden rare kapsels (de Afrikaanse versie van hanekammen, kuiven, gekleurd haar ingevlochten in hun ander haar).
Rietsuiker wordt hier gegeten zoals ijsjes bij ons. Je ziet iedereen rondlopen met hun zuigstok. Dat moesten wij dus ook eens proberen. Het wordt verkocht aan een kraampje op wieltjes. De verkoper proeft zelf regelmatig van zijn rietsuiker, want de helft van zijn tanden zijn weggerot. De verkoper kapt op vraag de harde buitenkant weg met zijn groot mes en maakt zo de rietsuiker etensklaar. Mmmmmm lekker zoet!
Er liepen ook madammen met grote plastieken teilen op hun hoofd vol met vreemd plat brood. Dat hebben we ook eens geproefd en is gelijk een platte doughnut.
Het strand is niet echt een strand, de kleine tijdelijke cafeetjes met stoelen en parasols stonden direct aan het water. De stoeltjes en tafels zijn gemaakt uit paletten, al dan niet geschilderd. Het water is over de hele lengte ondiep. Aan de verschillende zitplekken was luide muziek, ofwel uit boom boxen, ofwel uit autos met een ganse blaster.
De frisse duik
Na onze wandeling konden we echt niet langer meer wachten. Het turquoise water lonkte… dus we sprongen van de achterkant van Exodus. Het was leuk om te zwemmen in het warme water en bommetje te spelen van de achterkant van de boot. Vlakbij de marina is een eilandje, waar je helemaal moet rondvaren om tot aan de marina te geraken, maar het was net iets te ver om naar te zwemmen!
De zichtbaarheid was niet zo fantastisch, maar het was al na 17u. Het was dus ook niet zo heel warm meer, maar aangenaam genoeg. Door het tijdsverschil was het eigenlijk al 23h in Belgie, vreemd om op één dag die afstand te vliegen en dan nog een hele namiddag en avond extra te krijgen! En best wel een volle dag voor ons!
De volgende ochtend vroeg gingen we inkopen doen in Boca Chica. De winkelstraat van Boca Chica hield niet veel in. Er waren veel kleine winkeltjes, een paar fruitstalletjes langs de kant, de bakker had zelfs geen deur en je kon er geen brood zien liggen, enkel een paar gebakjes en puddings. We kochten flipflops/ teenslippers in de Chinese winkel, want met onze schoenen aan hadden we veeeeeeel te warm.
We stopten voor fruit en groenten in een Mercearia. Dat is een klein donker huisje volgestald met fruit en groenten. Er hing een rij bananen op aan een touw over de hele lengte van de winkel. We zagen er ook kookbananen. Maar het was duidelijk dat de verse goederen nog moesten binnenkomen. Veel fruit en groenten zagen er een beetje verdroogd of over-rijp uit.