Portugal

We ankerden in het voorste deel van de zee-ingang naar Faro, vlakbij Ilha deserta. Dat is een natuurreservaat. De zee stroomt daar met de getijden het land binnen, dus er waren daar veel opspringende vissen. De Ilha deserta was vooral een grote zandbank waar je op kon rondwandelen en op het strand spelen. Maar er lag wel een arme zeemeeuw die volgens Arno de nek is omgedraaid. Arno kon toen eindelijk zwemmen omdat mama daar de laatste draadjes uitgehaald had.

Bij de zeiltocht van Faro naar Portimao gingen we vissen, met een speciaal lokaas dat eruit ziet gelijk een echte calamari. Mama en Arthur waren net aan het vertellen over de vorige keer dat een gulzige zeemeeuw met de calamari wou wegvliegen, maar toen hij merkte dat hij gevliegerd werd, liet hij los. Hun woorden waren nog niet koud of een nieuwe zeemeeuw dook voor het lokaas.

Hoe heeft hij dat geflikt?

Hij dacht ‘MMM, lekker! Een calamari!’ maar de calamari bood weerstand. De zeemeeuw dacht: “Dus probeer ik nog harder te slikken.”

Terwijl wij de lijn introkken zagen we dat we het aas er niet meer van konden krijgen. Dus zat er niets anders op dan de zeemeeuw open te snijden! NEEEEE, NATUURLIJK NIET! WIJ SNEDEN HET TOUW DOOR! Maar toen slikte de zeemeeuw het helemaal door. Dus hij redde het vast niet lang meer. Arm beest!

Er was eens… een stadje en dat heette Portimao. We bezochten dat al eens toen Gitane nog in de kakdoeken zat. Deze keer zagen we het vanop de zee.

De eerste ochtend riep Gitane ons wakker met “mullets!!!”. Visjes, die rond onze boot aan het eten waren. We waren direct klaar voor actie! Hengels, vislijnen en netjes in het water. Brood als lokaas. En proberen maar. Onze eigen vislijnen werkten niet zo goed meer, doordat ze een tijdje niet gebruikt werden. Yoren ving een klein visje met Gitane’s vislijn. Jammer genoeg was het te klein om op te eten. Terug in zee! Het visje leefde nog lang en gelukkig (met een gaatje in zijn/haar mond ).

In Portimao gingen we een extra bemanningslid ophalen. Wij lagen op anker in de baai. Arthur ging met ons motorbootje naar de haven. Hij bleef een tijdje weg. Arno was net een vakantieblaadje aan het maken toen Arthur en Thilo al peddelend aankwamen. Geen benzine meer! Thilo is onze nieuwe reisgenoot voor de oversteek van Madeira. Hij is een zeer vrolijke Zuid-Afrikaan.

Ons ankerplekje gaf zicht op 2 stranden: 1 groot en 1 klein.

De eerste dag gingen we naar het kleine strand. Arno vertelt: “En toen sprong ik in het water en dan rolde ik in het zand zodat ik helemaal vol zat met zand. Wat een pret!!! Er was daar toevallig net boven het strand een klein grotje. Voor het grotje was er een BBQ met daarop een uitgedroogde vis. Stinken!

De tweede dag gingen we naar het grote strand, dat we bijna helemaal voor onszelf hadden. De vakantie was blijkbaar nog niet begonnen in de meeste landen! Op het grote strand werden we getrakteerd op een ijsje door Thilo. Het zand was daar echt heet en mooi effen. Over het zand was met een machine gereden. Dat zag je door de groeven die er in waren gemaakt.