Eindelijk gedaan met die saaie proefwerken en grote toetsen. Tijd om ons klaar te maken voor de reis naar Spanje. Om bij mama te geraken moesten we samen met meme een korte vlucht, een veel te snelle taxi, en een saaie busrit nemen. De reis duurde iets langer dan verwacht want door de tegenwind geraakte mama niet op tijd in Cadíz. Dus maakten we een lange busrit naar La Linea De Concepcion. Dat is de Spaanse kant van Gibraltar. Je hebt ook de Engelse kant die kijkt uit over de Middellandse Zee. Nu zijn we bij MAMA joepie!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Exodus lag op anker in de baai, vlakbij het strand, waar we zo snel mogelijk naartoe wouden. Maar, Arno was er in geslaagd een paar dagen voor vertrek zijn arm open te rijten aan een leefschoolboom. De spoed had 30 draadjes nodig om zijn arm op te lappen. Hij kon dus eventjes niet zwemmen. Wie Arno kent weet dat dat een zware straf is. Om Arno toch een beetje in de zee te laten spelen vroegen we hulp aan een restaurant op het strand. Daar werd Arno zijn arm als een worstje ingepakt.
Van La Linea moesten we de straat van Gibraltar oversteken. Door de straat van Gibraltar zeilen is niet zo simpel: je moet rekening houden met de stromingen, de windrichting en windsterkte, en uiteindelijk ook nog de getijden. Ons vertrek was gepland om 5 uur s’ochtends. Arthur bracht meme naar het verlaten strand, zoals een dief in de nacht. Zij vloog diezelfde dag nog terug naar België. Wij draaiden ons lekker om in ons bed, terwijl Arthur en mama ons rubberbootje op Exodus laadden, het anker lichtten, en tussen alle boten door naar de straat vaarden. De doortocht was super snel, wij lagen nog in dromenland en werden pas wakker toen we al ver buiten de straat waren, onderweg naar Faro.
