Bayahibe

Zeilen!!!

Na de inkopen waren we klaar om te vertrekken voor 2 weken zeilen, zon, zee, strand, zwemmen en snorkelen! Het was al een tijdje geleden dat we zeilden, maar het deed deugd om weer de frisse wind in ons haar te voelen.

Yoren was in het begin ok, maar na een tijdje toch misselijk. Buitenkomen deed wel deugd om frisse lucht te happen. Yoren heeft meestal geslapen of gelezen, behalve als we moesten tacken, dan kwam hij meehelpen.

Arno zat bijna de hele tijd buiten, hij stond vaak op uitkijk voor boeien. Hij kon steeds als eerste de vissersboeien vinden, het eiland in de verte zien, of de aankomende boten. Hij hielp ook mee met tacken en ankeren. En speelde met Gitane binnen met Barbies.

We kwamen aan bij Isla Catalina rond 19u s’avonds. Het was dus al donker. Het was een beetje spannend om een ankerplekje te vinden omdat we niks konden zien, maar we hadden de hele baai voor ons dus we moesten niet bang zijn om tegen een andere boot te botsen.

Na een rustige nacht was het van daar een uurtje varen naar marina casa de campo, waar we konden bijtanken en onze despacho moesten gaan tonen. Een despacho is een officieel papier dat je toelaat om van de ene plek naar de andere te zeilen.

We waren blij dat het tankstation goede boeien had en 2 kerels die ons hielpen aanmeren. Dat zorgde ervoor dat we niet zelf van de boot moesten springen, want met die dikke boeien leek dat toch niet evident. We hielpen mama mee tanken terwijl Arthur het papierwerk deed en wij hielden Gitane bezig.

Bayahibe

Daarna zetten we koers naar Bayahibe en ankerden daar in de baai. Eerste opdracht was om aan land te gaan en ons internetprobleem op te lossen, waardoor we heel het stadje rondliepen. We zochten ook een supermarkt, maar die is er niet. Enkel een piepklein winkeltje waar je bijna niks kan kopen. Terwijl we moesten wachten voor het internet, dronken we een lokale limonade (vers limoensap en rietsuiker, super lekker) en lokaal fruitsap (vrij stevig!).

Terug aan de boot gingen we snorkelen. We vonden ergens in een klein winkeltje vinnen voor Gitane, dus nu kan ze ook mee peddelen met ons!

We zagen een porcupine puffer fish die rond ons anker hing. En er lagen grote zeesterren op de zeebodem. Het water was zo helder dat je die zelfs van op de boot kon zien liggen.

En zo ziet een zeester eruit van dichtbij:

Rond 16u kwam de ene na de andere boot naast Exodus liggen. De bijna lege ankerplek werd al gauw omgetoverd tot een overvolle parking. En Exodus was omzwermd door troepen party catamarans 🙁 🙁 🙁 allemaal op terugweg van hun daguitstap… Blijkbaar is Bayahibe het vertrekpunt voor daguitstapjes naar Isla Catalina en Isla Saona. Er vertrekken ook meermaals daags verschillende boten naar één van de 20 duikplekken in de buurt.

Een partycatamaran kan je heel makkelijk herkennen, want die zit meestal volgeladen met mensen. Er kunnen minstens 30 tot 60 mensen op. Er is een groot open platform en dat is de enige verdieping. Ze laden er ook gigantisch veel drank op zoals rum. De partycatamarans hier heisen wel hun zeilen, maar ze motoren constant. In de ponden zitten zeer grote motors. Er is altijd megaluide muziek en vaak zeer slechte remixes. En we denken dat dat enkel voor toeristen is. Want iemand die weet wat echt zeilen is zou daar nooit op gaan.

We bleven een paar nachten in Bayahibe en vonden al snel weer onze draai aan boord.

Yoren’s duikmasker op maat was niet meer correct voor zijn bril, dus bracht hij van België een paar setjes daglenzen mee om uit te proberen voor het duiken en snorkelen. Het is een aanpassing om te leren niet te knipperen als er een vinger met lens je ogen nadert. Maar eens je de lenzen in hebt is het zooooooooooo makkelijk! Geen bril die in de weg zit, geen bril die aandampt als je iets warm drinkt, geen vieze vlekken die alles wazig maken…

In Bayahibe zijn er verschillende strandjes waar je kan zwemmen en spelen:

• Het grote strand is populair bij toeristen, en wij vonden een plekje aan de rand. We zagen niet veel speciale vissen bij het snorkelen vanaf het strand maar het water was warm en helder en het is ook gewoon warm. We hadden wel een leuk spelletje uitgevonden. Het ging als volgt, Gitane zei: ”Op jullie plaatsen klaar start.” En bij start gooide ze een drijvend balletje. Wij moesten er natuurlijk weer achter springen en soms om vechten. Er was ook een krab in een gezonken chipszakje en ARNO schrok zich rot.
• De aanmeerplek voor de lokale boten heeft eerder klei zand en dat was ook tof om in te spelen, zandkastelen in te bouwen en kleiballen te maken…

En van al dat spelen op het strand… Krijg je honger… Of zie je er zo uit!

In de haven cirkelen minstens 7 grote fregatvogels rond. Deze vogels blijven steeds in de lucht (behalve als ze een ei uitbroeden) en kunnen de oceanen overvliegen. Ze maken gebruik van de hete lucht die opstijgt bij de cumuluswolken tijdens de tradewinds en de windstiltes om rond te cirkelen. Ze zien eruit zoals grote zwarte zweefvliegers, met een vleugelspan van ruim 2m. Ze kunnen zelfs microslaapjes doen terwijl ze vliegen, waarbij één deel van de hersenen steeds wakker blijft. Hun naam hebben ze te danken aan Franse zeilers in de 17^e eeuw omdat de vogels hen deden denken aan de snelste en best bestuurbare schepen van hun tijd…

Spearfishing

In Bayahibe gingen we op zoek naar een lokale boot om te gaan spearfishen met Arthur naar een pinnacle die omhoog komt van 200m naar 16m.

We boekten een boot om twee dagen later te gaan. Terwijl we aan het wachten waren speelden we in het water tussen de lokale boten. Bleek dat tussen 16u en 17u het piekuur was voor het afladen van toeristen. Het was net een monster file, maar dan van kleine boten volgeladen met rood geroosterde (en licht aangeschoten) mensen. Bakken toeristen stapten af en werden gelijk op de bus geladen… Bakken en bakken vol mensen… Op zo’n momenten zijn we heel blij dat we onze eigen boot hebben.

De dag van het spearfishen stonden we al om 7u klaar om opgeladen te worden, maar onze boot kwam maar niet door. Arthur ging hem dan maar halen en om 8u30 zaten we allemaal in de houten boot met grote motor. We moesten 4zeemijl varen. De rit was supersnel, we hadden zelfs een race met de vliegvissen.

Op de pinnacle duurde het lang om een goede plek te vinden. Het was immers de eerste keer dat we daar waren en we wisten dus niet waar goed rif lag. Eenmaal een goede plek gevonden moet je er ook voor zorgen dat je het juiste geweer met de juiste pijl meehebt. Zo kan je bijvoorbeeld al je gerief kwijtgeraken als je met een te klein licht geweer en pijl schiet naar een grote vis (zoals een barracuda), of als je zijn hoofd mist, dan kan hij kwaad worden en beginnen bijten. Arthur jaagt enkel op gamefish die groot genoeg zijn. Dat hangt natuurlijk af van de vissoort, maar minstens 40cm groot, of anders gezegd iets dat niet in een pan past.

Als je Arthur bezig ziet zou je denken dat freediving super makkelijk is, hij glijdt naar beneden, perfect recht en zwemt op zijn gemak rond op de bodem, om dan vredig terug naar boven te komen. Het lijkt niet meer moeite te kosten dan in een lift zitten.

Het filmpje volgt later!

Maar wij weten beter. We duiken zelf al aardig naar beneden, maar onze 7 à 8m vragen heel wat moeite. Zo moet je bijvoorbeeld het juiste moment kiezen, zo recht mogelijk naar beneden en boven gaan om minder tegen de weerstand van het water te moeten vechten, en het belangrijkste: je oren equaliseren!

Verder heeft Arthur ook maar een kleine rekker voor zijn heel groot geweer. Het moet heel lastig zijn dat onder water op je borstkast op te spannen. En om de vis mee naar boven te krijgen en een mes in zijn hersenen te plannen zonder dat hij je bijt.

We zwommen van de ene kant naar de andere kant van de pinnacle. Net toen we naar de boot wouden terugkeren riep Arthur dat hij een vis had, het was een queen mackerel!

Op Saona gingen we nog eens mee spearfishen met Arthur. Maar deze keer moesten wij met de dinghy rijden terwijl Arthur de kust afzwom om het rif in kaart te brengen en interessante plekken te markeren. We kropen dus in de dinghy met al Arthur’s kit en de ipad. We moesten vlug nog eens denken aan hoe de dinghy te besturen maar Yoren deed toch alles. Arno durfde niet want hij was bang om op Arthur te crashen. Wanneer we een marker moesten zetten was dat simpel: op de ipad gewoon met je vinger drukken op de plaats waar je een marker wou.

Potkin Eenoor

Arno moest na de paasvakantie een boekbespreking maken. Lezen is en blijft lastig voor hem. Hij was superblij om eindelijk een boek te vinden dat hij leuk om lezen is, maar hij zat nog niet halverwege.

Tijdens deze vakantie verbrak Arno zijn eigen leesrecord, verschillende keren! De eerste keer slaagde hij erin 15 bladeren in één dag te lezen, dat hield hij de daarop volgende dagen vol, en uiteindelijk las hij zelf 20 pagina’s per dag. Een hele prestatie!!!